środa, 29 czerwca 2016

Daniel Galera Broda zalana krwią”


Powieść ta posiada wiele cech mitu. Jej nienazwany bohater traci wszystko i wyjeżdża na koniec świata – do rybackiej wioski Garopaby, w której przed laty w tajemniczych okolicznościach został zabity jego dziadek. Przebywając w Garopabie, stopniowo upodabnia się do przodka (zapuszcza brodę, chudnie, zmaga się z wrogością mieszkańców), spotyka magicznych pomocników, pokonuje wrogów, przechodzi próby. Jak mówi o życiu bohatera na Garopabie jego przyjaciel Małpiszon: „to rytuał przejścia”.
Bohater jest instruktorem pływania i triatlonistą. Nie czyta książek, ale bywa refleksyjny i kategoryczny w myśleniu. Ma rzadką chorobę, prozopagnozję, która sprawia, że nie potrafi odróżniać ludzkich twarzy. Twarz ukochanej osoby, a nawet własną, zapomina bardzo szybko – przy każdym spotkaniu, spojrzeniu na zdjęcie lub w lustro, poznaje ją na nowo.

Pewnego dnia wybiera się do buddyjskiego klasztoru na grupową medytację, ale przekonuje się tylko, że to nie jest dla niego. On doszedł do tego samego w zupełnie inny sposób – podczas długodystansowych biegów i pływania w oceanie. Zgadza się, że indywidualność to tylko iluzja, a wszystko jest połączone ze sobą w ruchu. Ma jednak problem z ideą odradzania. Skoro ego jest tylko złudzeniem, to jak może się odradzać? Nawet jeśli nie odradza się istota, a tylko stany umysłu – dla niego to nie ma sensu. Można odnieść wrażenie, że bohater chce, żeby śmierć wszystko zakończyła.

Te rozważania poznajemy na początkowym etapie jego pobytu w Garopabie. Bohater mitu musi przejść wewnętrzną przemianę. Miejscem świętym w tym przypadku jest między innymi grota nad brzegiem oceanu, gdzie mężczyzna: „nagle, bez zapowiedzi, zauważa z niesamowitą jasnością coś, co chciał zobaczyć już dawno temu, i zaczyna płakać ze szczęścia”. Nie dowiadujemy się, co to jest, tak jakby nie mógł tego opowiedzieć. Wiemy, że chciałby mieć teraz przy sobie najbliższych, nawet tych, których ma ochotę nienawidzić, ale nie potrafi. Niczego nie jest w stanie nienawidzić.

Jednak po rytuale przejścia spotyka się z dawną ukochaną i nie przebacza jej ani swojemu bratu, mimo że ich kocha i jest przekonany, że nie mieli wyboru – musiało się stać to, co się stało. Stwierdza, że człowiek nie ma wyboru, ale musi żyć tak jakby go dokonywał. To, co "wybiera" staje się rzeczywiste i nie można tego unieważnić. Empatia nie służy przebaczeniu, a jedynie zrozumieniu.

Przemieniony bohater nie wspomina już o odradzaniu, a my możemy się zastanowić nad tym, czy doświadczenie w grocie i przejście innych prób, zmieniło jego poglądy na ten temat. Jak ma się do tego jego paradoksalne spojrzenie na wolny wybór, odpowiedzialność i przebaczenie? Czy możliwość odradzania się sprawia, że wybór dokonany przez człowieka ma większe znaczenie, czy wręcz przeciwnie – łatwiej jest mu zacząć od nowa, czyli przebaczyć. Uważam, że bohater po rytuale przejścia zaakceptował możliwość odradzania się, a nawet więcej – dostrzegł je w swoim życiu i w świecie. Sprzeczność między brakiem wyboru i odpowiedzialnością za wybór jest analogiczna do konfliktu iluzji indywidualności i odradzania się.

Omawiany buddyjski paradoks świetnie przedstawia narracja „Brody zalanej krwią”. Jest poprowadzona w trzeciej osobie liczby pojedynczej, w czasie teraźniejszym. W tekście wypowiedzi bohaterów zlewają się ze słowami narratora, nie są one oddzielone od siebie graficznie w tradycyjny sposób. Mimo to czytelnik z łatwością rozróżnia to, o której postaci jest mowa i kto się wypowiada.

Obrazem tego paradoksu jest też niecodzienna choroba bohatera. Twarz jest najlepszym wyrazem ego (jeszcze w XX wieku naukowcy opisywali zależność zachodzącą pomiędzy fizjonomią a charakterem człowieka). Bohaterowi, który zapomina twarze, udaje się rozpoznać znajomych po kształcie dłoni lub sposobie poruszania się. W porażkach takiej identyfikacji jego ukochana Jasmim widzi zwykłą próżność.

W celu rozjaśnienia ukazanego w „Brodzie zalanej krwią” buddyjskiego paradoksu odwołam się do pojęć ze starożytnej greki. Grecy mieli dwa słowa nazywające życie: „zoe” i „bios”. „Zoe” oznaczało życie w jego ciągłym, odradzającym się wymiarze, którego obrazem już od epoki minojskiej na Krecie był bluszcz, wąż, byk, czy Dionizos pod różnymi postaciami. Natomiast „bios”, od którego pochodzi słowo „biografia” to życie w jednostkowej i skończonej postaci, które podlega śmierci. Obrazuje je dusza wstępująca w „zoe”, a w micie: mistyczne zaślubiny Persefony z Dionizosem. Próżność może prowadzi do utożsamienia się z „biosem” i niedostrzegania „zoe” – w takim przypadku buddyjska idea odradzania się jest niezrozumiała. W trakcie obrzędu przejścia bohater „Brody zalanej krwią” utożsamia się z nieśmiertelnym „zoe”, którego obrazem w brazylijskiej powieści jest ocean.
 
Paweł Niesiołowski

piątek, 24 czerwca 2016

Łowcy Słów w Bibliotece GSA



Biblioteka Gdańskich Szkół Autonomicznych, jak sama nazwa wskazuje, znajduje się w Gdańsku, który leży w Polsce. Jednak od czasu do czasu, tak jak wiele książek, przenosi nas ona do innej kultury. Tym razem był to Arabistan - baśniowa kraina, w której dzieją się niesamowite historie. Niektóre z nich uczniom i uczennicom z klas 3 GASP opowiedzieli Łowcy Słów. Dlaczego lepiej mieć mądrego wroga niż idiotę-przyjaciela? Poznaliśmy odpowiedzi na to i na wiele innych ważnych pytań.

czwartek, 23 czerwca 2016

Elena Ferrante "Historia zaginionej dziewczynki"


Od początku roku w świecie mediów kulturalnych pojawiło się wiele głosów o odrodzeniu włoskiej literatury. Pisarka (lub pisarz) – kryjąca (lub kryjący) się pod pseudonimem Elena Ferrante – miałaby lub (miałby) nadać tę nową jakość serią książek o dwóch przyjaciółkach. Czy słusznie przypisuje się jej (jego) pracy tak wielką wartość?

Elena i Lina wychowały się w biednej dzielnicy Neapolu. Asystują sobie w wydarzeniach z okresu dzieciństwa, wczesnej dorosłości i dojrzałego życia.  Dziewczyny łączy dziwny rodzaj przyjaźni. Choć są blisko związane, stale czuć między nimi rywalizację. Mają przed sobą tajemnice. Dodatkowo relacje kobiet komplikują mężczyźni, w szczególności Nino – którego kochają obie. Elena postanawia przeprowadzić się do Pizy, aby zdobyć wykształcenie, uciec od życia w cieniu Liny oraz odciąć się od skostniałych reguł Neapolu. Pomimo, że losy toczą w różnych częściach Włoch, ich drogi stale się krzyżują.

„Historia zaginionej dziewczynki” to czwarta część serii. Bohaterki są już dorosłe. Elena to popularna pisarka, która odchodzi od męża i wraca do rodzinnego miasta. Z kolei Lina – po latach biedy i poniżeń ze strony mężczyzn – uniezależnia się finansowo i wchodzi w związek z długoletnim przyjacielem.  Między kobietami ponownie zacieśnia się więź emocjonalna. Niedalekie sąsiedztwo pozwala im wspólnie opiekować się dziećmi, organizować czas, chronić się. Niestety, życie w Neapolu okazuje się bardzo trudne – Lena samotnie wychowuje trzy córki, Lina doświadcza bolesnej straty.

Wydarzenia z życia przyjaciółek poznajemy z perspektywy Leny – pisarki, feministki, aktywistki społecznej, balansującej między życiem rodzinnym, a romansem. To jej oczami oglądamy Neapol i mieszkających tam ludzi. Nie szczędzi ona naturalistycznych obrazów najciemniejszych zakątków tego miasta, bez wstydu opisuje brutalność mężczyzn wobec kobiet, porachunki mafii, przemoc czy śmierć. W jej przekazie niezwykłe jest nadanie miastu cech kreatora– ono tworzy człowieka, zmienia go, osacza, nie chce wypuścić. Dla jego mieszkańców jest ono miarą całego świata. Gdy Lena odchodzi od męża, najmocniejsze słowa krytyki słyszy od swojej matki – Neapolitanki. Bohaterka wychowywana w świecie konserwatywnych wartości i patriarchatu, jako dorosła kobieta stara się być w kontrze do reguł z czasu dzieciństwa. Jak się okazuje wyznawane idee nie zawsze znajdują pokrycie w działaniu. Uświadamia sobie, że tak naprawdę tożsamość nadają jej mężczyźni. Aby zmienić swoje życie i „awansować społecznie” musi sprostać zmaskulinizowanym kryteriom. Choć tak naprawdę największe sukcesy osiągnęła będąc poza męskimi wpływami. Mało tego odkrywa, że to ona stoi za karierą innych.

Seria Eleny Ferrante jest uniwersalna. Rozgrywa się od młodości do wieku dojrzałego bohaterek, dlatego znajdzie czytelnika już w gimnazjum. Powieści czyta się jak najlepszy kryminał (chociaż to powieść obyczajowa). Autorka z zamysłem przyspiesza tempo, za chwilę je zwalnia, zaskakuje zwrotami akcji, potęguje ciekawość do tego stopnia, że nie można się rozstać z książką. Ostatnio z taką szybkością czytałam książki Carlosa R. Zafóna w liceum. Fabuła czwartej części jest momentami zbyt rozwleczona, a nawet nudna. Rekompensuje to druga część powieści, a w szczególności ostatnie rozdziały, w których autorka dokonuje podsumowania swojego życia – są to mądre i obiektywne przemyślenia. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że bohaterowie – choć świetnie dobrani – ulegają zbytniej polaryzacji. Niektórzy prezentują tak skrajne i jednoznaczne światopoglądy, że wydają się dalecy od rzeczywistości. Autorka powinna dodać im jeszcze trochę pigmentu, nie zostawiać tylko czarno-białych charakterów. Szlachetności całej serii odbiera nadmiar tematyki miłosnej. Za to na uznanie zasługują realistyczne opisy Neapolu i podniesienie problemu nierówności kobiet i mężczyzn. Jak dla mnie wielkim atutem powieści jest „utkanie” jej na powojennej historii Włoch, w których panowała przemoc, gorące nastroje społeczne oraz rozliczenie z komunizmem i faszyzmem.  

Daleka jestem od binarnego porównania prozy Ferrante z Proustem czy Knausgardem (bo takie się pojawiają). Dla mnie jest to inna, godna zauważenia literatura.
Karolina Robak

Toni Morrison "Pieśń Salomonowa"



Toni Morrison to amerykańska pisarka, w 1993 roku nagrodzona literackim Noblem za to, że w powieściach o „silnej wizji literackiej” i „poetyckich wartościach” przedstawia „najważniejsze problemy amerykańskiej rzeczywistości”. „Pieśń Salomonowa” ukazała się w 1977 roku, w Polsce po raz pierwszy wydał ją „Czytelnik” w 1980, w tym roku wyszła u nas po raz drugi w „Świecie Książki”. Recenzje, na które natrafiłem w internecie, niewiele pogłębiają uzasadnienie wręczenia nagrody sformułowane przez komisję noblowską. Recenzenci najczęściej podkreślają poetyckość „Pieśni Salomonowej”, która niestety staje się dla nich usprawiedliwieniem ograniczenia się do enigmatycznego wyliczenia towarzyszących lekturze książki nastrojów. Uważam, że to zbyt ciekawa powieść, aby na tym poprzestać.

Głównym bohaterem książki jest Macon Nieboszczyk zwany Mleczarzem. Akcja powieści dzieje się w społeczności Afroamerykanów i obejmuje większą część XX wieku (Toni Morrison urodziła się w wielodzietnej czarnoskórej rodzinie robotniczej w 1931 roku). Nazwisko Nieboszczyk (w oryginale Dead) zostało nadane wyzwolonemu z niewolnictwa dziadkowi bohatera przez pijanego białego urzędnika. Było wynikiem pomyłki, której nieczytający i niepiśmienny Macon (wszyscy męscy przedstawiciele rodu noszą to samo imię) nie mógł na miejscu skorygować. I tak zostało.

Nazwiska w czarnoskórej społeczności często były oryginalne i zazwyczaj oznaczały jakąś cechę charakteru noszącej je osoby. Nazwisko Nieboszczyk ma wiele znaczeń. W książce mówi się między innymi o symbolicznym zerwaniu Macona z dawnym życiem niewolnika. Ciekawsze jest jednak odczytanie tego nazwiska jako zwiastuna procesu utraty tożsamości przez noszące je osoby, który - paradoksalnie - rozpoczął się w momencie odzyskania wolności. Macon po wyzwoleniu pracował ciężko na roli, zwiększając stopniowo powierzchnię dzierżawionej ziemi. Macon Nieboszczyk junior musiał jednak zacząć od nowa w mieście. Etos pracy zdegenerował się w jego życiu. Stał się biznesmenem – wyznawcą patriarchalnego kapitalizmu białych – i poświęcił swoje życie zarabianiu pieniędzy, kosztem własnej rodziny. Jego syn z kolei nie musi się martwić o pieniądze, ale brakuje mu związku z tradycją. To człowiek bez tożsamości, uważający, że wszystko mu się należy.

Stąd też „Mleczarz”. Przezwał go tak miastowy plotkarz Freddie, który nakrył jego matkę na karmieniu syna piersią w czasie, gdy Macon był już na to zbyt duży. Wyzuty z czarnej kultury, wykluczony przez białych, Mleczarz nie posiada rytuałów, które pozwalały jego przodkom dojrzeć, określić się, zmężnieć. W wieku 30 lat wciąż należy do świata matki, mimo że jest mu ona obojętna. Mleko symbolizuje tu infantylność. Ta patologia znajduje odzwierciedlenie w jego fizyczności – Mleczarz utyka. Jednak nie całkiem umarł, dlatego marzy o lataniu, chce opuścić ten świat, do którego nie czuje przynależności. Ojciec opowiada Mleczarzowi o złocie znalezionym i straconym przez niego w dzieciństwie na południu. Zleca mu jego odnalezienie. Ono ma mu zapewnić materialną niezależność. Tak rozpocznie się podróż Mleczarza, która przyniesie mu coś więcej niż bogactwo.

Zaczyna się tutaj typowy mit o bohaterze. Mleczarz odwiedza ziemie swoich przodków, aby odnaleźć złoto. Opuszcza znany i bezpieczny świat i przenosi się na dzikie południe. Co ciekawe – pokonuje część drogi samolotem, zatem w pewnym sensie spełnia swoje marzenie o lataniu. Walczy z przeciwnikami. Traci atrybuty swojego dotychczasowego życia, takie jak samochód, czy zegarek. Posiada teraz tylko to, z czym przyszedł na świat lub czym nauczył się władać. Wkracza w nową przestrzeń i inny czas – ziemię świętą zwróconą ku centrum i czas cyklicznie powtarzających się w przyrodzie pór roku. Poznaje własną historię. Odzyskuje utraconą więź z naturą. Nie znajduje złota, ale dostaje nagrodę godną bohatera – przekracza próg wtajemniczenia i staje się dorosły. Tradycyjnie chłopiec stawał się mężczyzną na polowaniu. Mleczarz idzie na łowy ze starymi mężczyznami z południa. W ciemnym lesie przechodzi przemianę. Wychodzi z niego pewny siebie, naturalny, silny dzięki poczuciu odzyskania związku z ziemią, drzewami i zwierzętami:

„Pohukiwali i zaśmiewali się przez całą drogę do samochodu, drocząc się z Mleczarzem i prowokując do wyznań, jak bardzo się bał. A on im opowiadał. Śmiejąc się przy tym bez żadnego skrępowania, głośno i długo. I szczerze. Znajdował bowiem przyjemność w zwykłym stąpaniu po ziemi. Tak jakby z niej wyrósł, jakby jego nogi były łodygami, pniami drzew, tą częścią ciała, która jak korzeń wrasta w grunt – i czuł się z tym dobrze, tu, na ziemi, po której stąpał. I nawet przestał utykać”.

Okazuje się, że złoto zawsze było na wyciągnięcie ręki, a „aby latać, wystarczy zaufać przestworzom”. Te sformułowania mogą brzmieć nieco banalnie, ale nie rażą czytelnika, ponieważ stanowią część oryginalnej historii o początkach i przemianach czarnej Ameryki oraz wynikają z mitycznego charakteru opowieści.

Bohater mitu nie poradziłby sobie z przeciwnościami jakie napotyka na swojej drodze, gdyby nie trafił na magicznych pomocników. W „Pieśniach Salomonowych” są to czarni myśliwi, kobieta o imieniu Słodycz, Salomon i przede wszystkim Piłat – siostra Macona seniora. Charakteryzuje ich związek z tradycją, siła, namiętność, wolność, porozumiewanie się z naturą i duchami. Taka jest Piłat. Mimo, że towarzyszy ona Mleczarzowi od urodzenia, należy do innego świata niż jego rodzice. W jej ubogim domu panuje naturalność, spontaniczność i zmysłowość, którą bohater odnajdzie potem podczas swojej wyprawy na południe. Kiedy tam przebywał „nie czekał, aż to się skończy, do niczego nie potrzebował się zmuszać”. Domownicy nie jedzą tam określonych posiłków o regularnych porach, tylko to co się trafi, wtedy gdy mają na to ochotę. Czasem przez kilka dni odżywiają się samymi owocami. Kiedy ktoś z jej bliskich znajdzie się w niebezpieczeństwie lub zostanie skrzywdzony, Piłat jest zdolna do wszystkiego – jej twarz tężeje, staje się maską.

Podczas lektury nasuwały mi się pojęcia takie jak „literatura kobieca”, czy „czarna literatura”. Próbowałem za ich pomocą oddać wyjątkową atmosferę tej powieści, pewien styl życia i pisania. Niektórzy uważają posługiwanie się tymi określeniami za szkodliwe uleganie stereotypom, z czym się częściowo zgadzam. Zastanawiam się jednak nad znaczeniem tych pojęć w procesie emancypacji. Być może kobiety i Afroamerykanie mają swoje własne języki, które należy kultywować i opisywać, aby nie zostały one zawłaszczone przez patriarchalną narrację i nie stały się językami martwymi jak ród Nieboszczyków. „Pieśń Salomonowa” jest udaną próbą odzyskania tych języków i nadania im mocy sprawczej.

Paweł Niesiołowski

środa, 22 czerwca 2016

Łowcy Snów w Bibliotece GSA




Biblioteka Gdańskich Szkół Autonomicznych, jak sama nazwa wskazuje, znajduje się w Gdańsku, który leży w Polsce. Jednak od czasu do czasu, tak jak wiele książek, przenosi nas ona do innej kultury. Tym razem był to Arabistan - baśniowa kraina, w której dzieją się niesamowite historie. Niektóre z nich uczniom i uczennicom z klas 3 GASP opowiedzieli Łowcy Snów. Dlaczego lepiej mieć mądrego wroga niż idiotę-przyjaciela? Poznaliśmy odpowiedzi na to i na wiele innych ważnych pytań.

wtorek, 21 czerwca 2016

Lekcje historii z pracownikami IPN-u


Na przełomie maja i czerwca w Bibliotece GSA odbył się cykl lekcji historii dla uczniów i uczennic klas 3 GAG. Blok obejmował dwa obszary tematyczne: kulturę polskich Żydów oraz polskie podziemie niepodległościowego po II wojnie światowej. Zajęcia prowadzili pracownicy Instytutu Pamięci Narodowej.

31 maja odbył się wykład Barbary Męczykowskiej. Historyczka jasno podkreśliła, że życie mniejszości żydowskiej jest błędnie kojarzone jedynie z Holokaustem. Wytłumaczyła, że kultura żydowska była obecna już w dziesiątym wieku w Polsce i miała wartość wzbogacającą. Polska przez lata była krajem bardzo tolerancyjnym, w którym mniejszości religijne z całej Europy mogły znaleźć schronienie przed pogromami. Barbara Męczykowska poszerzyła swoje wystąpienie o kontekst lokalny – wspomniała o Żydach mieszkających w Gdańsku i przypomniała, że Teatr Szekspirowski stoi na miejscu dawnej Wielkiej Synagogi. Marek Edelman, Cywia Lubetkin, Baruch Steinberg – to już nie są puste nazwiska, tylko konkretne osoby. Spotkanie wpisało się w ideę Muzeum „Polin” oraz  Instytutu Yad Vashem, które pracują m.in. na rzecz poszerzenia wiedzy o Żydach, wykraczając poza okres II wojny światowej. 

13 – 15 czerwca 2016 r. w Bibliotece GSA gościliśmy Artura Chomicza, Bartosza Januszewskiego i Piotr Szubarczyka. Próbowali oni odpowiedzieć na pytanie dlaczego nie dla wszystkich wojna skończyła się 8 maja 1945 r. Polacy – walczący wobec nowej powojennej władzy – nazywani są „żołnierzami wyklętymi”. Celem ich działań było opóźnienie stalinizacji, a docelowo życie w ojczyźnie bez jakichkolwiek wpływów sowieckich. Siła żołnierzy nie tkwiła w uzbrojeniu i walce, lecz w legendzie, której bał się Urząd Bezpieczeństwa. Prowadzący zajęcia przybliżyli uczniom i uczennicom sylwetki Zygmunta Szendzielarza, Henryka Flamme, Witolda Pileckiego, Danuty Siedzikówny. Dodatkowo Piotr Szubarczyk (konsultant przy produkcji spektaklu Telewizji Polskiej „Inka”) wspomniał o historycznych losach budynku Gdańskich Szkół Autonomicznych.   

poniedziałek, 20 czerwca 2016

Amazonomachia w Bibliotece GSA



W czwartek 16 czerwca wypełniliśmy pustkę, która powstała po "Magii, astrologii, strumieniu myśli" i na półpiętrze biblioteki rozpoczęła się walka Amazonek z Grekami. "Amazonomachia według Fidiasza" została stworzona przez uczennice i uczniów Gdańskiego Autonomicznego Gimnazjum na fakultecie artystycznym prowadzonym przez Annę Szpadzińską-Koss. Autorki i autorzy opowiedzieli o swoich pracach przybyłym gościom. Wystawę będzie można obejrzeć w bibliotece przez kilka kolejnych miesięcy.

piątek, 17 czerwca 2016

Podróż po Wietnamie z Emilią Krywko

Emilia Krywko to absolwentka filologii wietnamsko – tajskiej i podróżniczka o wietnamskich korzeniach. Podczas spotkania z uczniami i uczennicami Gdańskich Szkół Autonomicznych opowiedziała o Kazimierzu Kwiatkowskim, Stefanie Kubiaku i Monice Warneńskiej – Polakach zasłużonych dla kultury wietnamskiej, mało znanych w swojej ojczyźnie

W drugiej części spotkania podróżniczka zabrała nas w rajzę po różnych zakątkach państwa, wprowadziła do domów mieszkających tam ludzi. Synkretyzm i szacunek to najlepsze słowa oddające atmosferę Wietnamu. Jest to kraj o silnym wpływach chińskich i japońskich, z wieloma mniejszościami wyznaniowymi, w którym panuje głęboki respekt dla „inności”. Emilia Krywko przedstawiła Wietnam jako niesamowity cel podróży. Taka rekomendacja tuż przed wakacjami na pewno przyda się niezdecydowanym.

środa, 8 czerwca 2016

Finał konkursu "Interpretacja jednego wiersza"




W poniedziałek 6 czerwca w Bibliotece GSA odbył się finał konkursu „Interpretacja jednego wiersza”. Uroczystość poprzedziły warsztaty doktora Dariusza Szczukowskiego na temat granic rozumienia i interpretacji wierszy. Ich uczestnicy próbowali znaleźć właściwe pytania do przywołanych przez prowadzącego utworów poetyckich (m. in. Marcina Sendeckiego i Tadeusza Dąbrowskiego – członka jury konkursu) i odpowiedzieć sobie na to najważniejsze: co to jest dobra interpretacja? Było to specjalne spotkanie z cyklu „Lektury bez klucza”.

Nagrody wręczyła Dyrektor Zarządzająca GSA Dorota Zagrodzka. Pierwsze miejsce zajęła Zofia Jujka z V Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Gdańsku, która napisała interpretację „Prośby” Rafała Wojaczka. Drugie miejsce – Natalia Płonka z Gimnazjum Katolickiego im. Jana Pawła II w Gdyni za esej na temat wiersza Andrzeja Bursy [„Rozetnijcie elektryczne przewody”]. Trzecie miejsce – Zofia Żurek z Gdańskiego Autonomicznego Gimnazjum za tekst „»Rozetnijcie elektryczne przewody«, czyli o poszukiwaniu dobrego życia”. Wyróżnienia otrzymały: Julia Nowacka (Zespół Szkół Hotelarsko-Gastronomicznych w Gdyni), Julia Patyk (Gdańskie Liceum Autonomiczne) i Pola Biblis (Gdańskie Autonomiczne Gimnazjum).

Konkursowi patronowały: Towarzystwo Nauczycieli Bibliotekarzy Szkół Polskich, Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział Gdańsk, Wydawnictwo Smak Słowa. Nagrody ufundowały: Gdańskie Szkoły Autonomiczne, Wydawnictwo Smak Słowa, Wydawnictwo Iskry, Wydawnictwo Universitas, Krytyka Polityczna. 

Gratulujemy wszystkim uczestniczkom i uczestnikom, bo prace były na wysokim poziomie. Te najlepsze już niedługo będzie można przeczytać na naszym blogu. Zapraszamy na kolejną edycję konkursu „Interpretacja jednego wiersza” w przyszłym roku.

środa, 1 czerwca 2016

Mistrzostwa Szkół w Superfarmera


25 maja w Sztumie zawodnicy z całej Polski zmierzyli się w Mistrzostwach Szkół w grę planszową Superfarmer. Wśród uczestników znaleźli się nasi uczniowie i uczennice. Aleksandra Chejmanowska, Aleksandra Gottfried, Stanisław Rak, Klara Kaczyńska, Anna Kalicka i Mikołaj Kot zdobyli najwięcej punktów w rozgrywkach szkolnych w Superfarmera i tym samym reprezentowali Gdańskie Szkoły Autonomiczne w Sztumie. 

Uczestnicy rozegrali cztery rundy gry, trwające ponad 2 godziny. Najwyższy wynik - wśród uczniów i uczennic GASP i GAG - zdobył Mikołaj Kot, zajmując 24 miejsce. Superfamer to gra losowo-strategiczna. Wymyślił ją matematyk Karol Borsuk w 1943 roku. Obecnie jest to jedna z najpopularniejszych gier w Polsce. Prawa do niej zostały sprzedane do ponad 30 krajów. Mistrzostwa Szkół w Sztumie zorganizował Klub Gier Planszowych Pionkolandia i Wydawnictwo Granna.